Bovenop naast de Peperbus.
Steigers om een kerktoren zijn niet werkelijk bijzonder meer, dat gebeurt eens in de zoveel jaar, nodig voor het onderhoud. Dat je bovenop de steiger mag staan als niet-bouwvakker is dat echter wel. Bovenop, naast de Peperbus!
Welkom bovenop naast de Peperbus!
Voorbereiding om bovenop, naast de Peperbus te komen.
En dat je boven mag staan als gids om mensen te ontvangen is het helemaal. Na 2 verkenningen van de steiger, en daarbij de nodige ontdekkingen gedaan te hebben, grappig (Hoi Adrie), historisch (brandsporen) en interessant (hoe wordt er nu gerestaureerd?) was het op zaterdag 11 december zover: de steiger mocht door een select gezelschap van 120 Bergenaren (hoewel tenminste 1 Aalsmeerdenaar) beklommen worden.
En na 2 verkenningen in vreselijk druilweer, wind en regen, had St. Clara nu voor ons een prachtige dag in petto. De geofferde worst moet in goede aarde gevallen zijn. Weliswaar kregen we net na de eerste beklimming nog wel een regenbuitje, maar dat was een cadeautje: Aan de andere kant van de toren begon de zon te klimmen en vertoonde zich onder de wolken door. Het gevolg: een prachtige regenboog boven de Schelde. De legendarische positie van de pot met goud was in het depot van Meeus te localiseren. Jammer dat we op de toren moesten blijven, anders waren we rijk terug gekomen.
wat een schitterend cadeau!
Nu werden we echter rijk van alle enthousiasme van de klimmers. Sommige op leeftijd, andere wat jonger. Maar iedereen enthousiast. Vanwege de geweldige mogelijkheid op deze manier de toren te kunnen bekijken.
Verrassingen tijdens de klim
Dat begon al op het platte dak van de kerk.
de eersten arriveren op het platte dak
Wie kan daar normaal gesproken op komen? Met een beetje inbeeldingsvermogen kon je je zelfs voorstellen, dat dit ooit binnen in de kerk geweest was, tot aan de rampzalige brand van 1972. De brand die je even later nog aan den lijve kon ervaren aan de achterzijde (kerkzijde) van de Peperbus.
Waar tot 1972 het dak en het gewelf hebben gezeten
Waar de omlijstingen van de galmgaten aan 3 zijdes van de toren strak in de natuursteen zijn uitgehouwen, is de steen aan deze zijde zeer sterk verweerd. Door de hitte van de brand in combinatie met het bluswater zijn grote stukken van de kalksteen afgesprongen. Men heeft het toen niet gerestaureerd, waardoor het nu een belangrijk bouwspoor is geworden.
Oostzijde (kerk): afgekalfde lijst. Brandschade uit 1972
Bijzondere groet
En dan kom je in een deel waar wel is gerestaureerd en vind je ineens een groet terug, volkomen onverwacht, van een van de grootste kwajongens van de restauratie van de jaren ’70 en ’80: Adrie Thielen, die als metselaar een steen met zijn naam erin gekerfd heeft achtergelaten. Typisch Adrie. Hij is nog jaren actief geweest als gids bij SBM, tot zijn vroege dood, het jaartal daarvan is mij ontschoten. Bijzonder om deze inkerving te ontdekken. Bijzonder ook omdat je hem in het gewone licht bijna niet ziet. Pas als je met een zaklamp zijdelings op de steen schijnt wordt de tekst leesbaar. Gelukkig dat er tegenwoordig op elke telefoon een lampje zit!
Adrie’s “groet”
Menselijke ongenoegens (ook!), bovenop naast de Peperbus
In alle enthousiasme van de klimmers om boven te staan, oog in oog met de wijzerplaten die vanaf de Markt zo klein lijken, is het verhaal wat je wilt vertellen helemaal niet belangrijk meer. De mensen genieten, en jij geniet mee. Met volle teugen.
Iets minder geniet je echter van het feit dat zelfs een plaspauze op de steiger er niet in zit. Zo warm is het nu ook weer niet, en de kou bewerkstelligt toch een bepaald effect. Met enige ongerustheid zie je telkens weer een nieuwe groep de steiger beklimmen, en zelfs de beloofde eetpauze zie je voor je ogen oplossen. Met enige ervaring in de benen van het over dergelijke ladders lopen heb ik toch maar besloten om in een recordrace naar beneden te gaan, en te doen wat ik op de steiger niet kon: toiletteren. En in eenzelfde recordtempo ben ik weer naar boven geklommen. Volgens mij heeft geen groep mij boven gemist. Ik ben ervan overtuigd dat ik het klimrecord heb gevestigd.
Maar dat was niet het doel van deze dag. Dat was het bieden van een onvergetelijke ervaring aan de mensen die de moed hebben gehad om een kaartje te kopen, en al die trappen en ladders op te komen. Dat zij er nog lang over mogen opscheppen! Al dan niet in het bezit van een authentiek stuk steen van de Peperbus!
Het was een dag om in de annalen van SBM bij te schrijven. In de hele geschiedenis van de club, en zelfs in de formele prehistorie van de club, vanaf ± 1988 is dit een dag die je gerust in de top 3 kunt rangschikken. Of is het toch dé topdag geworden? Met dank aan onze grandioze organisatrice: Y!
